maandag 23 maart 2009

Hypercube 2009

Om acht uur afgelopen zaterdagochtend toog ik naar Utrecht om daar zo snel mogelijk de bittere en onverwachte nederlaag van de avond ervoor tegen Charlois Europoort weg te gaan sp(o)elen.
Op het gemak wandelend op het zonnige Weena richting Centraal Station liet ik de noodlottige vrijdagavond nog eens aan mij passeren. Waar ligt dat nou toch aan dat Rokado bij die club uit zuid die met de dag meer praatjes krijgt, steeds met zulke gênant dikke cijfers moet verliezen. Vorig jaar werd het zelfs 4-0 voor de beker, 6.5-1.5 tijdens de 2e ronde van de RSB-competitie en gisterenavond dus 3-1 tijdens de halve bekerfinale. Als beginners worden we afgeslacht. Schaaktechnische redenen kunnen het niet zijn, zou je denken. Kwaliteit hebben we genoeg. Wat is het dan? Ligt het dan misschien aan die zaal daar dat het nooit eens lukt? Aan die smerig groen geverfde bovenzaal van centrum De Passage in dat meest desolate stukje Rotterdam dat Pendrecht heet? Ze kunnen die zaal beter meteen (het is maar een suggestie) de Kermit de Kikker-zaal noemen. Dan weten de uitspelende teams tenminste wat ze te wachten staat.
Als je d’r altijd speelt zul je er wel aan wennen en er op den duur niet meer op letten, maar voor bezoekende teams blijft het een ware beproeving, al dat felle groen. De muren gifgroen, de stoelen gifgroen, de banken gifgroen…gillend gek word je ervan. Charlois begint op die manier zijn thuiswedstrijden dus altijd met groot voordeel aan de partijen. En dat voordeel zou afgelopen vrijdag dus wel eens de reden geweest zijn van een nieuwe walk-over tegen ons clubje. Het is natuurlijk maar een theorie…en ik misgun Charlois natuurlijk niets, maar toch klopt er iets niet.

Enfin, deze zaterdagochtend, het begin van de eerste lentedag, was dus stralend begonnen. Precies het weer waarbij je alles kunt gaan doen behalve een hele dag binnen zitten om een snelschaaktoernooi te gaan spelen. En precies dat was ik dus van plan. En het toernooi waarnaar ik op weg was: het Hypercube-toernooi 2009, georganiseerd door Schaakvereniging Utrecht, dat net als vorige jaren weer gehouden werd in de grote, lichte bovenruimte van Nationaal Denksportcentrum Den Hommel waar je een mooi rustig uitzicht hebt op het kabbelende Amsterdam-Rijnkanaal en de boogbrug die daarover richting de Meern voert.
Sponsor van het toernooi opnieuw de consultants van Hypercube, het bedrijf van Utrecht-voorzitter Pieter Nieuwenhuijs dat duurbetaalde adviezen verstrekt aan diverse overheden. De kredietcrisis wordt er, gelukkig, kennelijk nog niet in de portemonnee gevoeld.
Vorig jaar had ik al mee zullen doen, maar juist toen stak de NS daar een stokje voor en liet men bij Gouda een trein ontsporen zodat het me niet lukte om tijdig in Utrecht te zijn en me in de speelzaal aan te melden. Maar deze zaterdag zou ik me zeker niet laten afpakken.
In een grijs geworden verleden, ik denk al zo’n twintig jaar geleden, had ik al eens meegedaan aan dit jaarlijkse toernooi in Utrecht, samen met Bert Heemskerk en weet nog dat ik na afloop van een zware dag snelschaken en vooral heel veel verliezen, compleet daas en uitgewoond was. Benieuwd hoe het vandaag zou uitpakken, zo lang na dato.
Het leuke van Hypercube is dat het zo ijzersterk bezet is. Als je wilt weten hoe sterk je eigenlijk bent met snelschaken (in vijf minuten partijtjes) is Utrecht hét toernooi om dat te testen.
In het verslag van het toernooi van zaterdag j.l. dat bewonderenswaardig snel en bekwaam vervaardigd werd door Robert Beekman, las ik dat er dit jaar 130 deelnemers op het toernooi afgekomen waren met een gemiddelde rating van 2100. Het veld was dus sterker dan ooit. De mindere schakers, ook wel kneuzen genoemd, wisten wat hen te wachten zou staan en lieten het verstandig massaal afweten.
De formule van het toernooi is al jaren hetzelfde. Eerst een kwalificatieronde in groepen van ongeveer 20 man, en vervolgens daarna finalerondes die ingedeeld zijn op basis van de behaalde resultaten in de voorronde.
Zo mocht ik het in de kwalificatieronde onder andere opnemen tegen het Nederlandse talent Matthew Tan (2330), Richard Vedder (2314), de Rus Dmitri Saulin (2435), Manuel Bosboom (2412) en tegen de Rus Vladimir Episjin(2587). Dit leverde in vijf partijen evenzoveel nullen op, maar de partijen tegen Bosboom en Episjin waren leuk en redelijk spannend en werden pas beslist bij het vallen van de vlaggen. Tegen Richard Vedder werd ik geflest in het eindspel toen ik, met koning en pion. en hij, alleen met koning en paard, door mijn vlag ging. Nou in ieder geval remise dan, verzuchtte ik. Remise? Dat mocht je willen, meldde Vedder, die vervolgens het punt claimde dat hij ook kreeg. Had ik de pion niet meer gehad of had ik de pion snel kunnen promoveren dan zou de puntdeling wel een feit geweest zijn. Nu dus niet.
Ik kwam in finalegroep D terecht en scoorde daar 10.5 uit 16. Een score in een veld van 2100+ spelers waar ik tevreden mee kan zijn. En een mooi ijkpunt voor volgend jaar, wanneer ik natuurlijk weer beter zal zijn en zeker van plan ben om weer mee te doen. Ik eindigde behoorlijk hoger dan recente winnaar van het O.K. Hoeksewaard Hans Hollander die na een moeilijke voorronde met een schamel puntenaantal in de een na laagste groep F belandde. Verder herkende ik weinig spelers die actief zijn vanuit de RSB. Wel was er PK runner-up Bonno Pel die weliswaar heel knap finalegroep A bereikte, maar het daar zwaar te verduren had en maar drie punten bij elkaar sprokkelde.
De hoofdprijs van 1000 euro had een hele rits titelhouders naar Utrecht gelokt. Er waren op voorhand een aantal favorieten. Zeer sterke broodspelers als Daniel Fridman, Bogdan Lalic en Vladimir Episjin die het van dit soort toernooien moeten hebben, waren aanwezig.

Vladimir Episjin in actie (foto van website SV Utrecht)

Sterke schakers maar onder hen ook enige vreemde vogels, als ik zo vrij mag zijn Zo kon ik me bij het zien Lalic onwillekeurig niet aan de indruk onttrekken dat hij die ochtend net uit een kartonnen doos was gekropen. En wat te denken van Episjin. Een sterke, klassieke schaker die destijds zelfs secondant van Karpov was. Maar wat een ongelikte beer. Zo kom je ze toch zelden tegen. De jonge Nederlandse meester Wouter Spoelman was zo brutaal geweest om hem in de finalegroep met wit te verslaan.”Don't fucking smile, you …(verder onverstaanbaar)”, beet hij Wouter woedend toe die een beschaafd glimlachje net na afloop van de partij niet onderdrukken kon. Espisjin zette zijn onafscheidelijke alpinopet nog eens goed op zijn hoofd en beende driftig met zwaar afgezakte spijkerbroek weg van plaats des onheils. De enige dame die zich kwalificeerde voor de finalegroep A was de vriendin van Fridman: Anna Zatonskih. Ze kon daar geen rol van betekenis spelen. Toen ik haar zo verbeten zag spelen zaterdag moest ik denken aan dat kostelijke filmpje dat op internet te vinden is, en waarin ze met Irina Krush een beslissingspartij speelt die in een complete catfight ontaardt! Schitterend.
Overallwinnaar werd uiteindelijk de Russische grootmeester Andrei Orlov, gevolgd door Lalic, Episjin, Dgebuadze en Fridman.
Het krankzinnig slot van een partij in de finale-groep A tussen Manuel Bosboom en de Oezbeek Mihail Saltaev heb ik met mijn camera'tje hier vastgelegd. Let op hoe Manuel bij alle hectiek zelfs nog de gelegenheid vindt om een remiseaanbod uit te brengen dat Saltaev direct met een kordaat Nein afwijst.



Voor een perfect verslag van de dag door Robert Beekman inclusief eindstanden verwijs ik graag naar de site van SV Utrecht.

Rick

dinsdag 17 maart 2009

Verdiende winst op Krimpen aan den IJssel: 3.5-4.5

De uitwedstrijd tegen het sterke eerste team van Krimpen aan de IJssel, tot voor deze wedstrijd nog serieus promotiekandidaat, bood Rokado een laatste mogelijkheid om vage overlevingskansen in stand te houden. En op het moment dat het moest, gebeurde het ook: we wonnen de wedstrijd verdiend met 3.5-4.5. Cijfers die meer spanning suggereren dan er in feite geweest is.
Op de heenweg fietsend naar Krimpen aan de IJssel, terwijl het donker begon te worden, kwam ik stomtoevallig de persoon tegen die Rokado een jaar of 35 geleden van zijn pakkende naam voorzag. Stram en moeizaam joggend, dof voor zich uit starend bewoog hij zich voort langs de Maasboulevard. Het was het sjokken van een vijftiger. En een vijftiger zal hij onderhand ook wel zijn, Francisco van Jole, journalist en televisiebekendheid, maar ook jongste zoon van onze voormalige voorzitter Guillermo van Jole. Zou dat nou iets te betekenen hebben, vroeg ik me de hele fietsrit van ruim 12 kilometer af, op weg naar een wedstrijd van Rokado, of was het gewoon stom toeval? Waarschijnlijk het laatste.
De partij van deze match die voor mij het meest tot de verbeelding sprak was die tussen Hans, dit jaar in geweldige vorm stekend, en de met afstand beste speler van Krimpen: Harold van Dijk (2253), een leeftijdgenoot die ik nog ken uit de tijd dat hij heerste op de PJK’s van de RSB. Hans speelde met zwart, offerde in de opening wat pionnen en ging op zoek naar tegenspel in wits stelling waarin zich nogal wat zwaktes bevonden. Met subtiele kleine zetjes pareerde Van Dijk de offensieve intenties van Hans en manoeuvreerde vervolgens magistraal naar groot voordeel en winst van de partij. Het leek verdomme wel een computer, sprak Hans na afloop op zijn manier waarderend over het spel van zijn tegenstander.
Theo werd snel en met harde hand door Hans van Nieuwenhuizen (1966) van het zesde bord gezet, waarop remises volgden van Marco, die een witte koningsaanval van Peter Glissenaar (1946) netjes pareerde en gemakkelijk de puntdeling bereikte, en Peter die geen risico nam in vermoedelijk iets betere stelling.
Met wit kon ik toch nog iets maken van een vrij tamme stelling die na de opening was ontstaan. Rob van Keulen (2083) creëerde een zwakte op zijn damevleugel, waar ik later in de partij een beslissende piondoorbraak kon forceren die zwart alleen kon stoppen door het geven van een stuk:

Stelling Rick - van Keulen na 21...a6?

Er volgde: 22.a5! (wits vrije b-pion is nu nauwelijks af te stoppen) Pxb5 23.axb6 Ped6 24.Pa5 Tb8 25.Tc6 e5 26.Pdb3 exd4 27.Pc5 Ke7 28.Pxa6 Ta8 29.b7 Pxb7 30.Pxb7 dxe3 31.Kxe3 Kd7 32.Tb6 Pc7 en zwart ging in deze verloren stelling door zijn vlag: 1-0

Frank won met wit van Joop Huijzer (1955) in een eindspel met zware stukken, en wist daarin tot een onweerstaanbare koningsaanval te komen. Frank gaat super dit jaar. Hij heeft dit jaar het meeste punten voor Rokado gepakt en doet dat gewoonlijk zoals hij dat ook gisteren deed: niet spectaculair, vrijwel onopgemerkt, maar wel zo effectief en nauwkeurig.
Leo haalde het vierde punt van de avond binnen en zijn vroeg in de partij tegen Bert van Brussel (1862) verkregen materiele voorsprong en betere stelling in het eindspel om te zetten in een klinkend en cruciaal punt voor Rokado.
Matchwinnaar werd Rex van Dijken die zijn eerste halfje voor Rokado binnenschoof, na eerder het vredesaanbod van zijn tegenstander naast zich neergelegd te hebben. De stelling in zijn partij tegen Marcel Glissenaar (2021) was aan het eind van de avond dan ook echt potremise, de pionnen stonden muurvast tegenover elkaar en forceren door één van de partijen zou harakiri betekend hebben. Het redelijk doelloos verplaatsen van stukken achter de vastgeschoven pionnenmassa was het enige dat resteerde met remise als logisch gevolg.

Daarmee wonnen we de wedstrijd van Krimpen met 4.5-3.5. Kansen op lijfsbehoud blijven dus aanwezig! Of dat gaat lukken zal vermoedelijk pas beslist worden in de laatste wedstrijd tegen S.O. Rotterdam op 3 april a.s.

Rick

zondag 8 maart 2009

Hans Hollander pakt titel OK Hoekse Waard 2009

De in Rotterdam woonachtige huisschaker Hans Hollander, tot gisteren onbekend in Hoeksewaardse contreien, heeft zich zaterdag verrassend ontfermd over de wisselbeker behorend bij de eerste plaats in het open kampioenschap van de Hoekse Waard 2009.
Verrassend, maar verdiend met een puike score van 6 uit 7. In de laatste en beslissende ronde won hij overtuigend van Peter Luyendijk die tot op dat moment met een halfje achterstand de tweede plaats in de rangschikking innam en bij winst zich dus nog had kunnen verzekeren van de ongedeelde toernooiwinst. Helaas mocht het voor Peter niet zo zijn. Al vroeg in de partij moest hij een stuk inboeten, waarna hij zich geen serieuze tegenkansen meer vermocht te scheppen.
Hollander is een nog vrij jonge speler die min of meer gestopt is als clubschaker, maar nog wel op internet actief is en daar veel speelt op de server Freechess (vergelijkbaar met Playchess of het nog veel betere ICC, maar dan gratis). In een grijs verleden, meer dan tien jaar geleden had hij een KNSB-rating van ergens in de 1900, zo vertelde hij achteraf.
(Enig speurwerk op de geweldige site van Mark Huizer leverde wat preciezere info op: Hans Hollander was eind jaren negentig lid van het inmiddels ter ziele gegane NRSG Wilhelm Steinitz en later van SO-Rotterdam. Vanaf eind 2007 is hij daar geen lid meer. Zijn hoogste rating met 1904 bereikte hij in 2006)

Er waren gisteren zo’n 35 deelnemers afgekomen op dit fraaie regionale toernooi, voor de vierde keer gehouden in de mooie zaal “De Vijf Schelpen” in Mijnsheerenland met uitzicht op de gisteren wat onstuimige Binnenmaas.
De KNSB-competitieplanning hield geen rekening met dit toernooi (vreemd!), evenmin als de Limburgse en Brabantse bond dat deden, en zo kon het gebeuren dat er bijzonder weinig echt sterke schakers aanwezig waren. Geen Hans, Marco, Leo. Ook geen spelers uit Goeree-Overflakkee die dit toernooi in het verleden toch geregeld aandeden, en verder dus ook geen sterke KNSB-spelers. Van Rokado waren eerder genoemde Peter Luijendijk, Theo en ik aanwezig. Voorts vooral regionale clubspelers van verenigingen als Springend Peert en SV Hoeksewaard. Daarnaast de gebruikelijke toernooi-junks-op-leeftijd, enige jeugdspelers en tot mijn verbazing zag ik ’s-ochtends ook het bekende schaakechtpaar (WGM) Corry en Piet Vreeken de speelzaal binnenschrijden.
Kortom, in gedachten had ik het toernooi al op mijn naam geschreven. Dat het toch wat lastiger zou worden, werd mij duidelijk toen ik in de tweede ronde tegen de uiteraard ook weer aanwezige toernooitijger Jan van Elburg bij vol daglicht een kwaliteit wegblunderde, dat leidde tot nog veel meer materiaalverlies en een volstrekt, maar dan ook volstrekt verloren stelling. Van Elburg verbijsterde mij hier met een remiseaanbod dat ik direct en dankbaar aanvaardde: Dit win je achter elkaar, zei ik hem direct na afloop. Ja, zei hij, maar tegen jou durf ik dat niet aan. Nou ja! Welk een volstrekt misplaatst respect. Een geheel onverdiend halfje was toch nog mijn deel.
Toen er een paar rondes later tegen Gerard Kastelein weer eens heibel ontstond omdat ik een remiseachtig eindspel (ongelijke lopers en pion meer) op tijd probeerde te winnen en er geen ter zake kundige wedstrijdleider aanwezig bleek te zijn om de kwestie te settelen, gaf ik uit armoede maar remise om de gemoederen niet al te zeer te laten verhitten. Want omstanders die geen bal met deze kwestie te maken hadden, konden het uiteraard niet laten om hun geheel niet op kennis stoelende meninkjes luidruchtig te moeten debiteren. Prutsers zijn jullie en niks meer en in het vervolg stamp ik iedereen door de vlag wanneer ik dat maar wil. Als je dat maar weet.
Maar intussen hadden mijn titelkansen dus ernstige averij opgelopen. Geheel de nek werden ze door mijzelf omgedraaid in de partij van de vijfde ronde tegen de jeugdspeler Tom Beeren (1743) van Botwinnik uit Zoetermeer, die een afzichtelijke openingsblunder van mij afstrafte voordat de partij goed en wel begonnen was en verder bekwaam en foutloos naar winst afwikkelde.
Tijd dus om samen met Theo aan het bier te gaan (het was een uur of twee, dus geen elf uur in de ochtend waarop sommige van mijn clubgenoten tijdens toernooien al hun heil tot de alcohol schijnen te zoeken – dus we hielden het absoluut beschaafd). Theo had een ronduit dramatische start met 1.5 punt uit 4, onder andere met een verlies tegen Hans van ’t Hof van Springend Peert, maar kwam na de pauze terug (dankzij het bier?) met 3 uit 3, waardoor zijn eindscore van 4.5 uit 7 toch nog enigszins draaglijk werd.
Eerste werd dus uiteindelijk zoals gezegd na 7 ronden de vooral op internet actieve schaker Hans Hollander uit Rotterdam. Tweede werd verrassend Springend Peert veteraan Ed Lammens met 5.5 die in de laatste ronde in een hectisch pionneneindspel op routine van de nerveuze Tom Beeren won en daarmee eerste werd in de B-groep en ook nog boven mij eindigde. Ik haalde vijf punten, en op weerstandspunten was dit voldoende voor de tweede prijs in de A-groep. Peter eindigde derde, zijn bye in de eerste ronde had zijn weerstandspunten geen goed gedaan.

De organisatie was weer in vertrouwde handen van het Springend Peert. Dank aan het adres van Arjo van Dijk voor de wedstrijdleiding. Hij nam de plaats in van Ralph Zwart die een dag eerder net in het huwelijk getreden was. Mis ging het zaterdag eigenlijk alleen een paar keer toen de computer raar deed bij de indeling en mensen aan de borden werden geconfronteerd met gezichten tegenover zich die, als ze zich niet vergisten, toch echt ook al een ronde daarvoor voor zich hadden gezien…enfin, alles kwam tenslotte uiteraard goed. En Hans van ’t Hof, die zeer vakkundig het woord vooraf en de prijsuitreiking voor zijn rekening nam, meldde alvast dat het volgend jaar absoluut de bedoeling is om in de eerste week van maart opnieuw een OK op dezelfde locatie te houden. Tip van mij in deze, uiteraard geheel vrijblijvend: maak het toernooi wat competatiever, geef er wat meer sjeu aan en stel het volgende toernooi vast op een zaterdag in februari of maart waarop geen KNSB-competitieronde gespeeld wordt. Wanneer je het prijzengeld dan nog iets attractiever maakt, kun je zo rekenen op 70 man en een aanzienlijk sterkere bezetting. Als dat is wat je wilt uiteraard! Maar die keuze is uiteraard geheel aan de organisatie. Wanneer je het toernooi echt Hoeksewaards en regionaal wilt houden, is dat vanzelfsprekend ook geheel legitiem en volstrekt verdedigbaar.

Er staat hier ook een verslag op de site van Springend Peert inclusief een aantal foto's van Arjan Verkerk. In het verslag wordt verrassend gewag gemaakt van "een sterk deelnemersveld".

Rick

woensdag 4 maart 2009

Raadsheer buigt (wederom) voor Checkmate

Hoewel Rokado als vriendenclub bekend staat, zeker na het fraaie stukje op de RSB-site door de redactie van de Willige Dame, is er ook zeker sprake van een gezonde rivaliteit tussen de leden.

Zo spelen neef Hans van der Linden, Frank Verkooyen en Leo Rietveld zowel intern als extern al jaren bij de Raadsheer uit Zundert (omgeving Breda). Marco op zijn beurt is actief voor Checkmate uit Weert wat net als de Raadsheer speelt in de 1e klasse NBSB. Nadat Frank zich op een regenachtige zondagmiddag had gewaagd aan een ludiek redactioneel stukje over Checkmate als zijnde de "schaakmaatjes" zijn de messen echter geslepen. Frank vertoont zich verstandigerwijze de afgelopen 2 jaar niet meer ten zuiden van Eindhoven en vermijdt zelfs het jaarlijkse schaakfestijn te Veldhoven, alwaar het snelschaakkampioenschap voor teams uit Brabant wordt gehouden. In 2008 werd Checkmate nog 2e in de B-groep en de Raadsheer 3e, dit jaar besloot de Raadsheer wel een hele sterke delegatie af te sturen met o.a. Hans en Leo, vastbesloten om de titel in 2009 te veroveren en het Checkmate van Marco achter zich te laten.
De Raadsheer ging overtuigend uit de startblokken en verpulverde in de eerste rondes zowaar diverse A-teams. Het team zat echter al om 11.00 uur aan het bier en de wijn en zou daarvoor later op de dag de tol duur betalen. Hans bevestigde zijn grote vorm dit jaar, door te winnen van de nr. 18 van Nederland, F. Cuijpers met een elo van 2489! Mede hierdoor behaalde hij de hoogste score aan bord 1 in de B-groep en kon een fles wijn mee naar Breda nemen.

Hieronder volgt een verslag van Mat Hornix van Checkmate:

Enerverend dagje uit met Checkmate!

Afgelopen zaterdag begaven 5 Checkmate-gladiatoren (Ray, Eric, Raimund, Marco en Mat) zich richting de Veldhovense Arena om de degens te kruisen met andere teams in het Open Noord-Brabantse Snelschaakkampioenschap voor clubteams. Opmerkelijk was dat we ruim van te voren voltallig aanwezig waren, dus voor de verandering hoefde Marco niet vol stress te wachten of en wanneer de rest zou gaan arriveren. Kleine kanttekening hierbij was wel dat Ray slechts enkele uren nachtrust had gehad, en zich los daarvan sowieso fysiek al niet optimaal voelde. Een tussenstop bij de apotheek zorgde er echter voor dat Ray hulpmiddelen bij de hand had om zich uit de fysieke malaise te kunnen worstelen.

Gewapend met Eric’s geniale rouleersysteem waardoor iedereen 8 of 9 partijen zou spelen, kwamen we vol goede moed aan de start. In de eerste ronde begonnen we volledig volgens plan met een 4-0 nederlaag tegen de latere kampioen van de A-groep HMC 1. Geen kleine jongens, echter Marco vond het grappig om op bord 1 een speler met 2300+ in 15 zetten van het bord te trappen, deze wilde echter nog even Marco’s 16e zet zien. Gelukkig voor ons vond Marco deze voor de hand liggende winnende 16e zet niet, en vond hij nog een mes om zich in te storten en alsnog te verliezen. De HMC-speler haalde overigens vervolgens 10 uit 11 op bord 1en de bijbehorende fles wijn.

Onze tactiek om niet te hoog en niet te laag te komen staan, om ons te positioneren voor de laatste 2 rondes werd met name door Eric in gevaar gebracht, want deze scoorde compleet onverantwoord 7,5 uit 8 na zijn geplande nederlaag in de eerste ronde. Gelukkig zijn er dan nog echte teamplayers zoals Raimund, die de dreiging onderkende en middels een sympatieke 2,5 uit 9 onze score wist te drukken. Ray herstelde zich gelukkig van zijn fysieke ongemakken en wist er een aantal leuke potten (en overwinningen!) uit te persen. Marco begon dramatisch aan het toernooi, maar wist richting het einde van het toernooi(en dan doet het er het meeste toe) de nodige punten te verzamelen. Mat speelde met 4,5 uit 8 een solide toernooi.

In een van de laatste ronden stond ook de kraker tegen de Raadsheer op het programma. Hans won welliswaar de onderlinge pot van neef Marco, maar als team bleek Checkmate sterker en won met 2,5 - 1,5.

Uiteindelijk gingen we als gedeeld koploper van de B-groep met een gunstige loting de laatste ronde in. Onze concurrenten lootten zware tegenstanders, terwijl wij op Veldhoven 2 stuitten (gemiddeld 1750). Marco en Eric wisten te winnen, Ray wist ondanks een bizar incident (schaak staan en het niet zien, een onregelementaire zet doen, en vervolgens je tegenstander stoïcijns aankijken nadat je alsnog een reglementaire zet doet en je klok weer indrukt) een zwaarbevochten remise uit het vuur te slepen. Raimund wist ondanks een goede stelling deze glansrijk om zeep te helpen en zijn dame te verliezen. Dit kwam ongetwijfeld door zijn deze dag verworven instinct dat verliezen in teambelang nuttig kan zijn. Dit was uiteraard niet het moment ervoor. Niet getreurd, uiteindelijk bleek dit resultaat voldoende te zijn voor toernooiwinst in de B-groep! Al met al een prachtig resultaat voor Checkmate en met een beker en 180 euro verlieten we het pand. De beker hebben we nog, de 180 euro hebben we gespendeerd aan een gezellig welverdiend Bourgondisch etentje. De Raadsheer eindige zeer verdienstelijk op een gedeelde 2e plaats in de B-groep, waarbij vermeld moet worden dat Leo er bijna in slaagde om bij de prijsuitreiking er met het prijzengeld van zowel plaats 2 en 3 vandoor te gaan. (het andere team kwam niet direct de prijs ophalen, en Leo kreeg enigzings schaapachtig hun envelop in handen gedrukt, terwijl zijn teamgenote de prijs van de Raadsheer in handen had)

In Weert aangekomen besloten Ray, Mat en Raimund dat een afterparty eigenlijk wel zo gezellig was, en we hebben het tot in de kleine uurtjes gevierd met het nodige bier. Ik weet niet hoe het met mijn kompanen is afgelopen, maar de almachtige Hornix had koppijn toen hij luttele uurtjes later zijn bed uit moest om te gaan voetballen…

Marco