IJsseltoernooi

De zevende ronde met de titanenstrijd tussen Matthew Sadler (2617) met zwart tegen Erik van den Doel. Sadler zat al op rozen met 6 uit 6, een score waarmee hij al minimaal gedeeld eerste was. Van den Doel had onderweg averij opgelopen en was verschillende keren niet verder gekomen dan remise. In deze slotronde was ik zelf gelukkig snel klaar en kon de verrichtingen aan dit topbord nauwgezet gaan volgen. Het was me vooral te doen om grootmeester Matthew Sadler, de geheel in het zwart geklede spichtige Engelsman met de sympathieke uitstraling die lang geleden furore maakte maar ineens zijn schaakcarrière beeindigde. Met mijn mobiele telefoontje zet ik hem een paar keer op de foto.





Optimaal geconcentreerd zit hij hier achter het bord. Prachtig om te zien, iets waar je lang gefascineerd naar kan kijken. Van den Doel heeft licht voordeel op het bord, maar een achterstand op de klok. Sadler’s tijdvoorsprong slinkt daarna zienderogen omdat hij alle zeilen moet bijzetten om staande te blijven, en beiden hebben nog zo’n 3 minuten over om de partij uit te maken. Nog steeds licht voordeel voor Van den Doel, een pionnetje meer in een eindspel met lichte stukken. Maar er gebeurt van alles, en het gaat steeds sneller. Sadlers stukken vallen de witte stelling binnen, daarmee verwarring zaaiend. Maar Erik blijft het correct spelen, totdat er in razende tijdnood vrijwel geen tijd meer over is om te zetten. Met twee seconden over gaat de toren van Van den Doel eraf en net voordat hij mat gaat, constateert hij dat Sadlers vlag gevallen is. Remise. Toch een brede opgeluchte smile op het gezicht van Sadler. Lachend zoekt hij oogcontact en bevestiging bij Van den Doel. Begrijpelijk: een krankzinnig slot van een hele moeilijke partij, iets waarom je na afloop alleen maar kan lachen. Maar hij vangt bot: van den Doel geeft geen kik, teleurgesteld als hij is en volkomen in zichzelf gekeerd.

Rick